Prawo spółek handlowych jest częścią prawa prywatnego, zawiera normy o charakterze cywilnoprawnym, czasami zawiera normy prawa publicznego, m.in. prawa karnego. Stanowi także część prawa handlowego. Nie stanowi zatem ani odrębnej gałęzi prawa, ani wyodrębnionej dyscypliny naukowo - dydaktycznej, lecz tylko odrębnie uregulowaną w ustawodawstwie część prawa handlowego (gospodarczego prywatnego).
Reguluje podstawową strukturę organizacyjnoprawną przedsiębiorcy, w szczególności tworzenie, organizację i funkcjonowanie, a ponadto rozwiązywanie, łączenie, podział i przekształcenie spółek handlowych. Podmiotem prawa spółek są spółki handlowe w rozumieniu art. 1 § 2 KSH, tj. spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo- akcyjna, spółka z ograniczona odpowiedzialnością i spółka akcyjna.
Źródła prawa spółek
Zdecydowana większość przepisów prawa spółek znajduje się w dwóch aktach prawnych: Kodeksie cywilnym oraz Kodeksie spółek handlowych.
Kodeks cywilny
Zawiera przede wszystkim przepisy dotyczące spółki cywilnej – zasad zakładania spółki cywilnej, podejmowania decyzji przez wspólników spółki cywilnej, reprezentowania spółki na zewnątrz, czy wreszcie likwidacji spółki cywilnej. Kodeks cywilny zawiera także szereg kluczowych dla całego prawa spółek przepisów dotyczących ogólnych zasad funkcjonowania osób prawnych oraz podmiotów posiadających podmiotowość prawną.
Kodeks spółek handlowych
Zawiera przepisy dotyczące zasad funkcjonowania (tworzenia, działania, ustania) wszystkich spółek prawa handlowego – spółki jawnej, partnerskiej, komandytowej, komandytowo – akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółki akcyjnej. Przepisy Kodeksu spółek handlowych określają także zasady operacji kapitałowych dokonywanych na spółkach – podziału, przekształcania oraz łączenia spółek prawa handlowego.
Przepisy prawa spółek znajdują się także w znacznej ilości innych aktów prawnych – na przykład Ustawie o rachunkowości, Ustawie o Krajowym Rejestrze Sądowym, czy Ustawie o samorządzie gminy. Na potrzeby tego artykułu możemy jednak przyjąć, że kluczowe znaczenie mają dwa akty prawne wskazane powyżej – Kodeks cywilny i Kodeks spółek handlowych
Pojęcie "spółki”
Ogólna definicja spółki nie została określona w przepisach prawa. Pod pojęciem spółki należy rozumieć rodzaj działalności osób fizycznych lub osób prawnych oparty na umowie lub statucie, którego celem jest zazwyczaj prowadzenie działalności gospodarczej. Powyższa definicja spółki ma charakter ogólny, jak można się domyślić, spółki można klasyfikować na podstawie różnych kryteriów. Poszczególne submodele spółek mają charakter normatywny, gdyż zostały ukształtowane przez prawo (akty normatywne).
Rodzaje spółek
Prawo polskie wyróżnia następujące rodzaje spółek:
1. Spółka (tzw. Spółka cywilna)
W odróżnieniu od spółek prawa handlowego spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej, nie stanowi jednostki organizacyjnej posiadającej podmiotowość prawną jak spółki osobowe, lecz jest konstrukcją regulowaną przez prawo zobowiązań (art. 860-875 Kodeksu cywilnego). Nie stanowi więc samodzielnego podmiotu prawa, podmiotami prawa pozostają wspólnicy spółki cywilnej. związku z tym spółka cywilna nie ma własnego mienia – nabywane prawa i zaciągane zobowiązania wchodzą do wspólnego majątku wspólników, stanowiącego ich współwłasność (czy, będąc precyzyjnym, wspólność) łączną. Także wspólnicy, nie spółka, prowadzą ewentualne przedsiębiorstwo, które podlega rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. To wspólnicy są przedsiębiorcami i to oni mają firmy (oznaczenia indywidualizujące przedsiębiorcę). Spółka cywilna nie może mieć firmy.
2. Spółka jawna
Swoją charakterystyką jest bardzo zbliżona do spółki cywilnej. Odróżnią ją chociażby prawo któremu podlega, a mianowicie uregulowań przez Kodeks spółek handlowych czy wpis do KRS. To najprostsza ze spółek prawa handlowego. Nie ma osobowości prawnej, jednak posiada zdolność do czynności prawnych (może np. zaciągać zobowiązania) i status przedsiębiorcy. Spółkę jawną tworzy minimum dwóch wspólników, którzy wnoszą swój wkład pieniężny i wspólnie dążą do osiągnięcia celu gospodarczego. Odpowiedzialność za zobowiązania jest solidarna i całym majątkiem wspólników. Spółka jawna nie podlega opodatkowaniu podatek dochodowym, pod VAT już tak.
3. Spółka partnerska
Ten rodzaj spółki jest skierowany dla osób wykonujących wolne zawody, czyli np. adwokatów, architektów, księgowych, lekarzy, pielęgniarek czy tłumaczy przysięgłych. Obowiązkowym w nazwie spółki jest:
- człon „i partner”, „i partnerzy” lub „spółka partnerska”
- nazwisko conajmniej jednego partnera
- oznaczenie wolnego zawodu, który jest wykonywany w spółce
Spółka partnerska nie posiada osobowości prawnej, jednak ma zdolność sądowa, procesową i prawną. Za zobowiązania w spółce odpowiada ona sama. Partner nie odpowiada za zobowiązania spółki, które wynikają z działalności innego partnera. W umowie można jednak zawrzeć zapis o tym, że partnerzy godzą się odpowiadać solidarnie (jak w przypadku spółki jawnej).
4. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, czyli sp. z o.o. jak sama nazwa wskazuje wyróżnia się ograniczeniem w zakresie odpowiedzialności. Wspólnicy spółki nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania spółki, gdyż spółka posiada osobowość prawną. Jedynem ryzykiem jakie ponoszą wspólnicy jest ryzyko do wysokości środków, które zainwestowali w spółkę. Wymaganym kapitałem zakładowym jest 5000 zł (wartość nominalna udziału do 50 zł). Spółkę z .o.o. tworzą osoby prawne, fizyczne lub spółki handlowe. W nazwie firmy obligatoryjnie znajduje się zwrot "sp. z o.o." lub "spółka z o.o.". Spółka ta funkcjonuje poprzez swoje organy i jest wybierana przez osoby, dla których prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej stało się niewystarczające. Spółka z o.o. podlega podatkowi VAT, CIT oraz opodatkowane są w niej dochody z tytułu dywidend.
5. Spółka komandytowa
Założenie spółki komandytowej to bardzo wygodne rozwiązanie szczególnie, gdy wartość wnoszonego do spółki kapitału przez wspólników jest różna. Wówczas w umowie spółki zawiera się zapis o odpowiadaniu za zobowiązania spółki majątkiem wspólników wyłącznie do wysokości ustalonej kwoty. W nazwie spółki musi zostać zawarte:
- nazwisko conajmniej jednego komplementariusza,
- oznaczenie „spółka komandytowa”.
Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej, jednak ma zdolność do czynności prawnych. Tworzą ją osoby fizyczne, prawne oraz np. inne spółki handlowe. Wspólnikiem nie może być spółka cywilna. Wyróżnia się dwa pojęcia w zakresie wspólników:
- komplementariusz – jest aktywnym wspólnikiem spółki (odpowiada za zobowiązania w całości, reprezentuje spółkę i prowadzi jej sprawy)
- komandytariusz – bierny wspólnik spółki (nie reprezentuje spółki, nie prowadzi jej spraw, odpowiada za zobowiązania do wysokości sumy komandytowej)
6. Spółka komandytowo- akcyjna
Spółka ta łączy komplementariusza (wspólnika aktywnego) z akcjonariuszem (wspólnikiem pasywnym). Ten ostatni wnosi swój kapitał, natomiast komplementariusz dostarcza pomysł czy swoje umiejętności. Spółka komandytowo-akcyjna ma zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, może mieć również takie organy jak np. walne zgromadzenia. Za zobowiązania spółki odpowiada komplementariusz. W nazwie obowiązkowo musi wystąpić:
- nazwisko jednego lub kilku komplementariuszy
- zwrot „spółka komandytowo-akcyjna”
W spółce komandytowo-akcyjnej występuje podwójne opodatkowanie – podatnikiem CIT od osiąganych dochodów spółki oraz na poziomie wypłacanych dywidend dla wspólników.
7. Spółka akcyjna
Spółka akcyjna jest uznawana za jedną z najbardziej złożonych form prowadzenia działalności gospodarczej. Zamiarem stworzenia takiej spółki jest wejście na giełdę. Jej założycielami mogą być zarówno osoby fizyczne, prawne lub spółki handlowe. Najważniejsze decyzje w spółce są podejmowana przez zarząd. Minimalny kapitał zakładowy spółki to 100 000 zł. Spółka akcyjna pozyskuje kapitał na giełdzie papierów wartościowych lub poprzez obligacje. Spółka ma prawo do emisji akcji. Za zobowiązania odpowiada spółka, akcjonariusze ponoszą tylko ryzyko gospodarcze. Ten rodzaj działalności jest przewidziany dla bardzo dużych podmiotów.
8. Prosta spółka akcyjna
Od 1 lipca 2021 roku przedsiębiorcy będą mogli prowadzić działalność w nowej formie - prostej spółki akcyjnej (PSA). PSA jest łatwiej założyć niż klasyczną spółkę akcyjną, łatwiej będzie też ją rozwiązać. stanowi połączenie spółki akcyjnej ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. PSA wyróżnia się wśród spółek kapitałowych w szczególności wysokością wkładu akcyjnego. Podobnie jak np. w spółce z o.o. można to uczynić na dwa sposoby – przed notariuszem w formie aktu notarialnego albo za pośrednictwem systemu teleinformatycznego (S-24) przy wykorzystaniu znajdującego się tam wzorca umowy. Do założenia PSA niezbędne jest: zawarcie przez założycieli umowy spółki; ustanowienia organów wymaganych przez ustawę lub umowę spółki (patrz pkt. Organy prostej spółki akcyjnej); pokrycie kapitału akcyjnego co najmniej w kwocie wymaganej przez ustawę tj. 1 zł oraz wpisu spółki do rejestru przedsiębiorców. W treści umowy prostej spółki akcyjnej zgodnie z art. 3005 k.s.h powinny znajdować się informację dotyczące:
- firmy i siedziby spółki
- przedmiotu działalności spółki, określonego zgodnie z listą PKD
- liczby, serii i numerów akcji, związanych z nimi uprzywilejowaniami, akcjonariuszy obejmujących poszczególne akcje oraz ich ceny
- jeżeli akcjonariusze wnoszą wkłady niepieniężne – przedmiotu tych wkładów, serii i numerów akcji obejmowanych za wkłady niepieniężne oraz akcjonariuszy, którzy obejmują te akcje
- jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest świadczenie pracy bądź usług – także rodzaju i czasu świadczenia pracy bądź usług
- organów ustanowionych w spółce
- liczby członków zarządu i rady nadzorczej, jeżeli została ona ustanowiona, albo co najmniej minimalnej i maksymalnej liczbę członków tych organów
- czasu trwania spółki, jeżeli jest oznaczony
9. Spółka Europejska
Z ang. Societas Europaea, stanowi podmiot, który pozwala przedsiębiorcom w optymalny sposób działać i prowadzić działalność gospodarczą na terenie całej Unii Europejskiej. Spółka ta jest formą prowadzenia działalności o zasięgu europejskim. Dzięki temu przedsiębiorcy zyskują możliwość swobodnego przenoszenia jej siedziby do każdego państwa wspólnoty, bez potrzeby przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Aby utworzyć spółkę europejską, należy przestrzegać wszystkich wymogów wymienionych poniżej: Siedziba statutowa i siedziba zarządu muszą znajdować się w tym samym kraju UE, należy prowadzić działalność w innych krajach UE (za pośrednictwem spółek zależnych lub oddziałów) bądź też wszystkie powiązane spółki muszą podlegać przepisom co najmniej dwóch różnych krajów UE, trzeba posiadać kapitał subskrybowany w wysokości co najmniej 120 tys. Euro, trzeba osiągnąć porozumienie z przedstawicielami pracowników firmy w sprawie partycypacji pracowników w organach spółki oraz sposobu, w jaki będzie zasięgana ich opinia i w jaki będą informowani.
We wszystkich krajach UE obowiązują te same przepisy UE dotyczące spółek europejskich. Jednak w zależności od kraju, w którym spółka europejska ma siedzibę, w odniesieniu do niektórych aspektów mogą mieć zastosowanie różne przepisy.
Wymienione spółki prawa handlowego dzielone są dodatkowe na:
-
Spółki kapitałowe:
- Spółka akcyjna
- Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
-
Spółki osobowe:
- Spółka komandytowa
- Spółka komandytowo-akcyjna
- Spółka partnerska
- Spółka jawna
Termin "umowa handlowa" nie jest pojęciem normatywnym. Kodeks handlowy zawierał pojęcie czynności handlowych i określał je jako czynności prawne kupca związane z prowadzeniem jego przedsiębiorstwa. Przez umowę handlową rozumie się czynność dokonywaną przez przedsiębiorcę w zakresie jego działalności gospodarczej.
Podział umów handlowych
Dwustronnie handlowe (tzw. obrót profesjonalny)
po dwóch stronach umowy występują przedsiębiorcy
Jednostronnie handlowe (tzw. obrót konsumencki)
po jednej stronie umowy występuje przedsiębiorca
Podstawowe zasady:
Umowy handlowe:
1. Umowa cesji wierzytelności
Przenoszona wierzytelność powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Wymagane jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, oznaczenie stron tego stosunku i przedmiotu świadczenia (wyrok SA w Katowicach z 26.02.2018 r., I ACa 851/17, LEX nr 2475078). Sprzedaż wierzytelności to przeniesienie prawa do danej wierzytelności (czyli długu, potwierdzonego fakturą, umową, wekslem lub w inny sposób) z jednego podmiotu gospodarczego na inny. Do sprzedaży dochodzi w ramach umowy, nazywanej w polskim prawie umową cesji (zob. czym jest cesja wierzytelności). Jedną stroną umowy jest dotychczasowy wierzyciel nazywany Cedentem, natomiast drugą jest osoba, której zostaną przekazane prawa do ubiegania się zwrotu – ta w dokumencie określana jest jako Cesjonariusz. Umowa cesji powinna zawierać: określenie momentu przelewu zobowiązania; podanie daty i miejsca jej zawarcia, określenie ceny wierzytelności – procent uzyskanej przez cesjonariusza kwoty długu, która zostanie przekazana cedentowi; informacja o tym, na kim spoczywa obowiązek poinformowania dłużnika o cesji; załącznik – dokument potwierdzający powstanie wierzytelności.
2. Umowa sprzedaży
Artykuł 535 k.c. stanowi początek regulacji odnoszących się wprost do umowy sprzedaży, przez którą rozumie się umowę, w której sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.
Umowa sprzedaży powinna zawierać:
- Datę i miejsce zawarcia umowy
- Strony umowy - stronami umowy sprzedaży mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, a także jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której ustawa przyznała zdolność prawną. Strony te trzeba opisać prezycyjnie, aby możliwa była ich identyfikacja. W przypadku osób fizycznych umowa sprzedaży powinna zawierać imiona, nazwiska, adresy zamieszkania, nr dowodu tożsamości, ewentualnie PESEL. W przypadku przedsiębiorców konieczna jest nazwa firmy, adres siedziby, NIP oraz określenie osoby reprezentującej stronę
- Przedmiot sprzedaży - przedmiotem umowy sprzedaży mogą być tylko dopuszczone do obiegu towary - czyli rzeczy, energia, prawa majątkowe oraz zespoły rzeczy i praw. Przedmiot umowy sprzedaży powinien być szczegółowo określony i opisany, by jego identyfikacja nie budziła żadnych wątpliwości. Na przykład przy sprzedaży auta nie wystarczy informacja, że chodzi o samochód osobowy - trzeba wpisać markę, rodzaj, datę produkcji, pojemność silnika, kolor, a także jego indywidualne numery
- Cenę - sprzedaż jest odpłatna, dlatego w umowie sprzedaży trzeba zawrzeć cenę sprzedaży wyrażoną w jednostkach pieniężnych. Brak ceny w umowie sprzedaży oznacza potraktowanie jej jako umowy darowizny, a jeśli pojawi się ekwiwalent inny niż pieniężny, kwalifikuje się taki dokument jako umowę zamiany. Należność może być uregulowana w formie gotówkowej bądź bezgotówkowej
- Podpisy stron
3. Umowa o zachowaniu poufności (NDA – ang. non‑disclosure agreement)
Umowy NDA są zawierane przy okazji negocjacji zarówno z potencjalnymi kontrahentami, jak i z osobami świadczącymi usługi na zasadach umów cywilnoprawnych (umów zlecenia, umów o dzieło). NDA może znaleźć zastosowanie w szczególności w przypadku:
- Umów dotyczących zbycia udziałów w spółce
- Umów dotyczących zbycia udziałów w spółce
- Umów zawieranych z podwykonawcami
- Umów zawieranych przed rozpoczęciem pertraktacji handlowych lub ugodowych
W umowie tego rodzaju powinno zostać zawarte:
- Wyczerpujące określenie stron, pozwalające na ich jednoznaczne zidentyfikowanie
- Jednoznaczne wskazanie czasu trwania umowy
- Określenie informacji uznawanych przez strony za poufne
- Wskazanie celu zachowania poufności
- Określenie środków bezpieczeństwa, jakie powinny zostać zastosowane przez strony
- Określenie skutków niedochowania postanowień umownych
- Wskazanie działań, które mają zostać podjęte po zakończeniu umowy (na przykład zniszczenie kopii dokumentów, które zostały przekazane stronie otrzymującej informacje albo zwrócenie tych dokumentów stronie ujawniającej)
4. Umowa barteru
To umowa, której przedmiotem jest wymiana usługi za usługę, towaru za towar, towaru za usługę lub usługi za towar. Jest to tzw. umowa nienazwana, a zatem nie ma określonej prawem definicji. Umowa barterowa pozwala zapłacić za towar czy usługę zamiast w formie pieniężnej innym towarem lub usługą. Umowa taka nazywana jest umową barterową i zakłada bezpośrednią wymianę towarów i usług. Umowa barterowa jest umową wzajemną. Jej podstawowym założeniem jest odpłatność oraz ekwiwalentność. Strony mają więc swobodę przy tworzeniu treści umowy, a co więcej – nie są nawet zobligowane do sporządzenia jej na piśmie.
Jednakże dla własnego bezpieczeństwa i celów dowodowych, warto spisywać jednak każdą umowę. Należy określić w niej miejsce i datę zawarcia, dane wszystkich stron, a także dokładnie opisać jej przedmiot. Do umowy dochodzi na zasadzie transakcji bezgotówkowej, rodzi ona pewne skutki na gruncie prawa podatkowego. Zobowiązanie to powinno zostać bowiem ujęte w księdze przychodów i rozchodów danego przedsiębiorstwa. Istnieje kilka rozwiązań, jak należy to zrobić. Najpopularniejsze brzmi, że każda z firm powinna wystawić fakturę sprzedażową biorąc pod uwagę cenę podaną przez kontrahenta.
5. Umowa agencyjna (art. 758 i n. k.c)
Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Stronami umowy agencyjnej są: agent, czyli osoba przyjmująca zlecenie – może to być zarówno osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, jak i osoba prawna, osoba dająca zlecenie – może to być wyłącznie przedsiębiorca. Umowę agencyjną można zawrzeć zarówno na czas oznaczony, jak i nieoznaczony.
W pierwszym przypadku umowa wygasa wraz z nadejściem umówionego terminu. Dopuszczalne jest także rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. W przypadku zawarcia umowy agencyjnej na czas oznaczony, umowa wygasa wraz z upływem czasu, na który została zawarta. Nie wygasa jednak, gdy nadal jest wykonywana przez stronę. Przekształca się wtedy w umowę zawartą na czas nieoznaczony (art. 764, 764.1 § 4 Kodeksu cywilnego).
6. Umowa leasingu
Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Elementami umowy leasingu są: strony umowy, przedmiot umowy, forma, prawa i obowiązki stron umowy, opcjonalny wykup, wynagrodzenie za korzystanie z przedmiotu leasingu oraz wypowiedzenie umowy. Decyzję firmy leasingowej otrzymujemy najczęściej w ciągu 2 dni, po czym można już przystąpić do podpisywania umowy i odbioru samochodu na leasing. Należy jednak pamiętać o wymaganej wpłacie własnej na początek, która oscyluje najczęściej w granicach 10% wartości pojazdu. Prawo do wypowiedzenia umowy leasingu przysługuje wyłącznie leasingodawcy dlatego, że zgodnie z prawem do samego końca umowy jest on właścicielem. Prawo przewiduje też, że wypowiedzenie leasingu następuje ze skutkiem natychmiastowym, chyba że strony uzgodniły termin wypowiedzenia.
7. Umowa komisu
Przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym. Umowa komisu może dotyczyć tylko i wyłącznie rzeczy ruchomych. Umowa komisu nie musi być zawarta w żadnej szczególnej formie. Może przyjąć zatem postać ustnych ustaleń, albo nawet być dorozumiana. Z praktycznych względów warto jednak zawrzeć ją na piśmie, aby w przypadku ewentualnego sporu, nie pojawiły się żadne wątpliwości. Zazwyczaj umowa komisu zostaje zrealizowana z chwilą jej wykonania. Strony mogą zastrzec termin wraz z upływem, którego umowa wygasa, jeżeli komisant nie zrealizuje określonej transakcji wcześniej. W przypadku umowy komisu stosuje się ogólne terminy przedawnienia. Roszczenia przedawniają się zatem z upływem lat 6. Jednak w przypadku roszczeń komisanta termin ten wynosi 3 lata, bowiem są to roszczenia związane z jego działalnością gospodarczą.
8. Umowa spedycji
Umowa polegająca na tym, że jedna z jej stron – spedytor zobowiązuje się do wykonania różnego rodzaju usług związanych z przewozem w ramach działalności własnego przedsiębiorstwa, np. do wysłania lub odbioru przesyłki, druga strona – do zapłaty w zamian za to wynagrodzenia. Do elementów przedmiotowo istotnych umowy spedycji należą: oznaczenie przesyłki (strony muszą wiedzieć, co ma być przedmiotem przewozu), wynagrodzenie (umowa spedycji jest umową odpłatną), rodzaj i zakres usługi spedycyjnej. Umowa spedycji jest umową odpłatną, spedytorowi należy się więc wynagrodzenie. Jego wysokość może być określona w taryfie (spedytor określa ogólne stawki za poszczególne czynności dla wszystkich swoich kontrahentów), albo w umowie (w formie kwotowej, ryczałtowej, prowizyjnej).Kodeks cywilny nie zastrzega dla umowy żadnej szczególnej formy.
Umowa spedycji może zostać więc zawarta przez każde zachowanie się stron, które ujawnia ich wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.) - czyli umowa spedycji może być również ustna, należy jednak pamiętać, że zawsze najbezpieczniej jest zawrzeć umowę w formie pisemnej, dla celów dowodowych w wypadku ewentualnego konfliktu między stronami.
9. Umowa przewozu
Polega na zobowiązaniu przewoźnika w zakresie działalności jego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Należy ona do kategorii umów o świadczenie usług.
Przedmiotem jest przemieszczenie osób (tylko fizycznych) lub rzeczy (materialnych –ruchomych) z jednego miejsca na drugie za pomocą odpowiedniego środka transportu.
Dwoma podstawowymi podmiotami umowy przewozu jest nadawca oraz przewoźnik, jednakże w znacznej ilości przypadków umowa przewozu przybiera postać tzw. umowy na rzecz osoby trzeciej, którą w tym przypadku jest odbiorca. wszelkie roszczenia związane z umową przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu, a w przypadku, gdy przewóz nie został wykonany –od dnia, kiedy miał być zrealizowany. Forma umowy przewozu osób nie jest uregulowana żadnymi przepisami. od umowy przewozu można odstąpić poprzez złożenie stosownego oświadczenia na piśmie. Uprawnienie do zmiany umowy jest z kolei ograniczone czasowo. Powinno mieć miejsce jeszcze przed nadejściem przesyłki pod wskazane wcześniej miejsce.
10. Umowa dostawy
Rodzaj umowy cywilnoprawnej, w ramach której jedna jej strona – dostawca zobowiązuje się do: wytworzenia rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz dostarczania ich częściami lub co pewien okres; druga strona – odbiorca zobowiązuje się: odebrać te rzeczy oraz zapłacić cenę. Dostawa – przemieszczenie (przepływ) ściśle określone partii dóbr od dostawcy do odbiorcy. Te dobra to, ogólnie, surowce, materiały, produkty lub towary. Przemieszczenie to odbywa się w wyznaczone miejsce w określonym terminie. Umowa dostawy powinna zawierać materiały używane przy produkcji (kto je nabywa itp.), sposób ich dostawy, odpowiedzialność stron i kary umowne, mechanizm odstąpienia od umowy, metody rozwiązywania sporów bądź ustalania kwestii nieobjętych porozumieniem. W umowie dostawy przewidziana jest możliwość jej wypowiedzenia przez każdą ze stron z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec kwartału kalendarzowego, w drodze pisemnego oświadczenia złożonego drugiej stronie.
11. Umowa o roboty budowlane
Rodzaj umowy cywilnoprawnej. Jest odmianą umowy o dzieło. Nie oznacza to jednak, że wszystkie kodeksowe postanowienia dotyczące umowy o dzieło można posiłkowo stosować do umowy o roboty budowlane. Zgodnie z art. 648 § 1 Kodeksu cywilnego umowa o roboty budowlane powinna być sporządzona na piśmie. Na szczęście forma ta nie została zastrzeżona pod rygorem nieważności. Ustną umowę należy zatem uznać za ważną i obowiązującą. Powinna zawierać datę i miejsce jej zawarcia, imiona i nazwiska (lub nazwę firmy) oraz adresy stron, a także wskazanie podstawy działalności wykonawcy (numer wpisu w ewidencji działalności gospodarczej itp.), zakres powierzonych prac, termin ich wykonania (rozpoczęcia i zakończenia), wynagrodzenie. Do umowy o roboty budowlane stosuje się przepisy kodeksu cywilnego o umowach wzajemnych. Warunkiem koniecznym do odstąpienia jest wcześniejsze wyznaczenie drugiej stronie dodatkowego terminu do wykonania umowy. Dopiero, po takim wezwaniu i upływie terminu można odstąpić od umowy. W oświadczeniu gwarancyjnym określa się obowiązki gwaranta, czyli wykonawcy i uprawnienia inwestora w przypadku stwierdzenia wad robót budowlanych. Wykonawca może być zobowiązany w szczególności do zwrotu zapłaconego wynagrodzenia, naprawy robót i zapewnienia innych usług (analogicznie art. 577 §2 k.c.).
12. Umowa ubezpieczenia (art. 758 i n. k.c)
Uregulowana w Kodeksie cywilnym umowa, na podstawie której ubezpieczyciel, w zakresie działania swojego przedsiębiorstwa, zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Umowa ubezpieczenia jest dwustronnie zobowiązująca, odpłatna i najczęściej ma charakter masowy. Polisa ubezpieczeniowa powinna zawierać takie informacje, jak dane ubezpieczonego i ubezpieczyciela, określenie, co jest przedmiotem umowy i od jakich ryzyk chroni polisa, określenie okresu ubezpieczenia (okresu, kiedy klient jest objęty ochroną) czy informacje odnośnie sumy ubezpieczenia. Podstawowy zakres ubezpieczenia mieszkania obejmuje najczęściej szkody wynikłe na skutek zdarzeń losowych (pożaru, powodzi czy huraganu). ... Taka polisa pokryje też szkody wyrządzone np. przez najemcę mieszkania albo jego pupila. Dla właścicieli nieruchomości jest to przydatna dodatkowa ochrona.
Referencje
“Pyszna kawa, wspaniałem warunki współpracy i ciągły kontakt z Panem Kamilem dał mi wiele do zrozumienia, dziś jestem już wolna od problemów!”
Katarzyna Z.
“Pan Kamil pomógł mi wydostać się z dużych kłopotów finansowych, obsługiwał moje interesy zgodnie z najwyższymi możliwymi standardami jakości oraz profesjonalizmu, SZCZERZE POLECAM!”
Tomasz P.
“Współpraca z Panem Kamilem pomogła mi wyjść z kłopotów, dawno nie spotkałem się z takim profesjonalizmem. Jedyny słuszny wybór to Kancelaria Pana Kamila!”
Bartłomiej K.
Szukasz pomocy?
Zadzwoń lub napisz
do nas.
Jeśli firma, na której Ci zależy, potrzebuje profesjonalnej
pomocy – zadzwoń!
Z chęcią przedstawimy rozwiązania dla Ciebie i Twojej firmy.